İnsan sosyal bir varlıktır. Yaşamını sağlıklı bir şekilde idame ettirebilmesi için diğerlerine ihtiyacı vardır. İnsanın sosyalliğinin en temel dışa vurumu iletişimdir. Aldığınız güzel bir haberi en yakınlarınıza kutlamak ya da sizi son derece üzen bir başka olayı anlaşılacağınızı bildiğiniz insanlarla tartışmak istersiniz. Yetişkin bir kişinin gün içerisinde kendisini etkileyen olayları, şaşırtıcı deneyimlerini sevdikleriyle paylaşmak istemesi bir ihtiyaçtır. Bu ihtiyaç çocuklarda yetişkinlere nazaran daha sık gözlenir. Bir yetişkin, deneyimini bir diğeriyle paylaşmak için günün sonun gelmesini ve kanepeye rahatça oturmayı bekleyebilir. Ancak çocuklar deneyimlerini bekletmek konusunda da yetişkinlerden genellikle ayrılır. Çocuğunuzun sık tekrar eden deneyim dökümü sizleri zaman zaman yorulmuş hissettirebilir. Bu çok doğal ve hayatın akışına uygundur. İşten yorgun gelmiş olabilir ya da gün içerisinde evdeki sorumluluklarınız sizi son derece yormuş olabilir. Böylesi bir durumda dinlenmek istediğiniz bir yetişkinin gözünden oldukça anlaşılırken bir çocuğun tanıklığından karmaşık olabilir. Sorumluluklarınız çocuğunuzun anlamlandırma sistemi için tatmin edici olmayabilir. Çocuğun gözünde, giderilmesi gereken bir ihtiyaç vardır ve giderilmelidir. Bu fikir, çocuğunuzun o an neden sizlerle uzun uzun deneyimlerini paylaşamayacağını anlayamamasından kaynaklanır. Bakarsanız bu anlamlandırma da bir ihtiyaçtır. Bu noktada durumunuzu netlikle ve samimiyetle -çocuğun fikirlerini bastırmadan- anlatmak gerekir. Böylece çocuğunuza sahici sınırlar çizmenin ne demek olduğunu öğretmiş olursunuz. Ayrıca yaşamın sınırlarının bilincinde olan bir çocuk yetişkin yaşamında “hayır” ve “red” kavramlarının sahici anlamını kavramakta zorluk yaşamaz.