Mizaç bir bebeğin genetik kodlamalarıyla dünyaya getirdiği davranışsal kalıplardır. Bu kodları özellikle annenin hamileliği boyunca en çok hissettiği veya maruz kaldığı duygular oluşturur. Anne hamileliği esnasında günlük sıkıntılardan farklı daha yoğun ve travmatik strese maruz kalmışsa çocuğun mizaç oluşumu zarar görebilir. Bebekte korkulu, çekinik mizaç oluşabilir. Aynı şekilde annenin hamileliği sırasında yetersiz beslenmesi, çeşitli madde bağımlılıkları da bebeğin mizacını olumsuz etkileyebilecek faktörler arasındadır.
Peki, korkulu ve çekinik bir mizaca sahip bebeğe/çocuğa nasıl yaklaşmalıyız? İlk adım olarak bebeğimizin ya da çocuğumuzun mizacını en iyi şekilde tespit edebilmek çok önemlidir. Bu yüzden çocuğumuzun olaylar karşısında verdiği tepkileri dikkatle izlemek gerekir. Ardından çocukta -eğer varsa- sık tekrar eden davranış kalıpları tespit edilmelidir. Bu kalıpların çocuk için ne ifade ettiğinin anlaşılması gerekir. Çocukların anlamlandırma sistemi yetişkinlerden daha farklı ve renklidir. Bu yüzden çocuğun mizacı ve olumsuz davranış kalıpları söz konusu olduğunda söz hakkı en çok çocuğa tanınmalıdır. Bilinmelidir ki çocukları özellikle belirli davranışlara belirli düşünce kalıpları yöneltir. Düşüncelerse duygular tarafından yoğurulur. Yani çocuğunuzda benzer durumlarda olumsuz davranışlar gözlemliyorsanız onu “yanlış” hareketleri için yargılamak yerine bu davranışların nereden geldiğini ve çocuğunuzu neden böyle davranmaya ittiğini anlamaya çalışmakta yarar var.
Bu anlamlandırma yolculuğu, çocuğa “sorunlu” etiketi yapıştırmaktan son derece uzak olmalıdır. Açıkçası böylesi bir yaklaşım onda yalnızca “Bende bir bozukluk var. Anne babam bunu daha iyi bilir.En iyisi ya itaat etmek ve susmak ya da daha da haşarılaşmak.” gibi bir tutum oluşturacaktır. Doğru olan ise çocukla değerlerin öne çıktığı bir iletişim ortamı yaratmak, ona ve kanaatlerine saygı gösterdiğinizi hissettirmek olacaktır.