Toplumun en küçük birimi ailedir ve her ailenin değerleri vardır. Değerler bir çocuğun nasıl bir yetişkin olacağının sinyallerini verir. Çocuğunuzun sık sık yalan söylemesi, sınıfındaki diğer çocuklara tahammülsüz davranışlar sergilemesi, parkta kendisinden yaşça daha küçük olan diğer çocuğu itip kakması en temelde sahip olduğu değerlerle ilgilidir. Çocuğumuzun sıklıkla yalan söylediğini fark ediyorsak doğal olarak bundan rahatsız oluruz. Derhal bu olumsuz davranışı yok etmesini bekleriz. Ancak çocukta “yalan söyleme” davranışını ortaya çıkaran düşüncelerin anlaşılması yalan söylemesinden çok daha önemlidir. Çocuğunuz, asıl sahip olduğu “uçarı” fikirlerini söyleseydi yeterince kabul görmemekten mi korkuyordu? Ya da doğruları söylediğinde tanıklığını önemsediği kimselerce utanca mı boğuldu? Söylemek istediğim kötü anne babaların çocuklarının yalan söylediği değil tabi ki. Daha açık bir tanımla; çocuğunu duymayan, çocuğunun heyecanlarına ortak olmayan “iyi” anne babaların çocuklarının da bir noktada kendilerini utanca batırılmış hissettiği. Çocuklar duygularını yetişkinlere nazaran daha yoğun yaşarlar. Bir kuşun uçarken ters dönmesi bir çocuk için inanılmaz bir olay olabilir. Bunu o an tanıklığına ihtiyaç duyduğu kimselerle paylaşmak, onlarca onaylanmak bir çocuk için hayati bir öneme sahiptir. Böylesi bir olay karşısında bir çocuk kadar heyacan, tutku ve şaşkınlık yaşamasak da çocuğun duygularını gördüğümüzü ve onayladığımızı hissettirebilmemiz gerekir. Bunun için öncelikle çocuğun gözlerine sonra da işaret ettiği yerde nelerin olup bittiğine bakmak gerekir. Ve ardından onu anladığınızı belirten bir kaç cümle yeterli olacaktır. Böyle bir durumda çocuğu “saçma sapan” bir şey için aşırı tepkiler gösterdiği için yargılamak, şımarıklıkla suçlamak ya da susturmaya çalışmak son derece hatalıdır. Bu tutum çocukta “benim duygum, düşüncem yanlış” hissi uyandırır. Duygularından ve düşüncelerinden emin olamayan bir çocuk da tanıklığını önemsediği kimselerin onaylayacağı düşünceler üretmeye, uydurmaya yönelebilir.