Ergenlik Döneminde İletişim Kurmak Neden Bu Kadar Zor?

“Ne desem tersliyor, ne yapsam uzaklaşıyor... Ben sadece yardımcı olmak istiyorum ama bir duvar var sanki aramızda.” Bu cümle size de tanıdık geliyor mu?

Ergenlik... Hem onlar hem biz ebeveynler için zaman zaman bir bilinmez, çoğu zaman da bir sabır sınavı. Oysa biz sadece iletişim kurmak, derdini anlamak, yanında olduğumuzu hissettirmek istiyoruz. Ama bazen ne söylesek yanlış anlaşılıyor gibi geliyor. Bizi değil, arkadaşlarını dinliyor. Sorduğumuz her şey “karışmak” gibi algılanıyor.

Peki neden?

Çünkü ergenlik, çocuğun “Ben kimim?” sorusunun cevabını aramaya başladığı dönem. Bu cevap dışarıdan verilmez, içeriden bulunur. Bu yüzden de dış seslere –yani bize– karşı doğal bir mesafe koyma ihtiyacı hissediyorlar. Bu bir isyan değil, aslında bir ayrışma süreci. Kendi fikrini oluşturma, kendi kararlarını alma çabası. Haliyle bu süreçte her öneri, her yönlendirme, “Sen bilmiyorsun, ben biliyorum” savunmasıyla karşılık bulabiliyor.

Ama işin güzel tarafı şu: Bu dönemde iletişim imkânsız değil, sadece dili değişiyor. Eskiden “Bugün okul nasıldı?” dediğimizde bir hevesle anlatan çocuk, şimdi “iyiydi” deyip odasına kapanıyor. Çünkü artık sormamız değil, anlamamız bekleniyor. Karşısında onu sürekli yönlendiren bir figür değil, yanında durduğumuzu hissedeceği bir yetişkin görmek istiyor.

O yüzden bazen konuşmaktan çok dinlemek, yargılamaktan çok merak etmek, baskı kurmaktan çok alan tanımak gerekiyor.

Ve belki de en önemlisi: Sustum diye ilgilenmiyor sanmayın. Kapıyı kapattı diye uzaklaştı sanmayın. Ergenlikte çocuklarımız sevgiye, anlayışa ve güvende hissetmeye her zamankinden daha çok ihtiyaç duyuyor. Ama bunu artık farklı bir yoldan talep ediyorlar.

Kırmadan, zorlamadan, ama asla vazgeçmeden...İletişim kurmak bazen konuşarak değil, sabırla bekleyerek mümkün oluyor.