Her Şeyi Biz Yapmasak mı? Bireyselleşen Çocuklar Üzerine

Bazen çocuklarımızın o minnacık elleriyle bir şeyleri kendi başlarına yapmaya çalıştıklarını gördüğümüzde içimizden “Aman dur, ben hallederim” demek geliyor ya… İşte o anlar aslında onların bireyselleşme yolculuğunda en kıymetli adımlar olabilir.

Çocuklar doğdukları andan itibaren bizden görerek, bizden öğrenerek büyürler. Korkmayı da sevinmeyi de… Ama asıl mesele, zamanla kendi hislerinin, kendi seçimlerinin farkına varabilmeleri. Yani başkasının gölgesinde değil, kendi ışığında yürüyebilmeleri.

Kimi zaman bir çocuğun tepkisi, tamamen çevresindeki insanların o duyguya nasıl davrandığıyla şekillenir. Mesela korktuğunda annesi hemen sarılırsa, o korkunun üstesinden daha kolay gelebilir. Ama her çocuk farklıdır. Her birinin kendine özgü bir ritmi, mizacı, tepkisi vardır.

O yüzden çocuklarımızın bireyselleşme sürecini desteklemek için bazen bir adım geri durmak gerekir. Ufak tefek şeyleri kendilerinin yapmasına izin vermek, kendi odasında uyumasına alışmasına sabırla eşlik etmek, kaşığı düzgün tutamasa da yemeğini kendi yemesine fırsat tanımak… Bunların hepsi küçük ama çok güçlü adımlar.

Evet, etraf biraz dağılacak. Bazen kağıttan çok masayı boyayacak. Ama çocuk o anda şunu öğrenecek: “Ben yapabiliyorum.” Ve bu inanç onun ileride hayatta karşısına çıkacak daha büyük sınavlarla baş ederken en büyük gücü olacak.

Unutmadan: Çocuğunuz kaç yaşında olursa olsun, fikirlerine değer vermek, ona “Senin düşüncelerin benim için önemli” mesajını vermek kadar kıymetlisi yok. Çünkü bu sayede yaptığı hatalarda kendine kızmak yerine, kendini anlamayı, şefkatle yaklaşmayı da öğrenir.

Kendi olmasına izin verdiğimiz çocuklar, günün sonunda kendilerine güvenen, güçlü bireylere dönüşür. Ve bizler de onların o yolculuğuna sessizce eşlik etmenin gururunu yaşarız.