Çocuklar doğaları gereği toplumsal kuralları yetişkinler gibi benimsemiş değildirler. Nerede yüksek perdeden özgürce konuşabileceklerinin nerede daha özenli davranmak gerekebileceğinin ayrımına varamayabilirler. Bunlar çocuk olmanın masumluğuyla ilgilidir. Ancak bazı çocuklar isteklerini yüksek sesle dile getirmeyi alışkanlık haline getirir. Talepleri yerine getirilmedikçe de ses tonları yükselir, tavırlarında keskinlikler sezilir. Bunlar, anne babaların pek de karşılaşmak isteyeceği durumlardan değildir.
Bu tutumu alışkanlık haline getirmiş bir çocuğu olan anne babaların kaçınması ve özen göstermesi gereken bazı noktalar vardır. Öncelikle onlar, kendilerine bu eda ile yaklaşan çocuklarına daha yüksek bir tonla cevap vermekten kaçınmalıdır. Bu tutum sorunu bir güç gösterisine çevirerek daha da büyümesine neden olur. Ayrıca anne babalar her daim çocuklarına bir rol model olduklarını unutmamalıdırlar. Bu açıdan sürece sakin kalarak başlanmalıdır.
Peki yapılması gereken nedir? Ilk olarak çocukta böyle bir davranış şeklinin ortaya çıkmasına neden olan tetikleyiciler tespit edilmelidir. Dikkat eksikliği, duygu kontrolü eksikliği, yetersizlik hissi, isteklerinin geri çevirilmesi yani reddedilme hissi bu tetikleyicilere örnek olarak sıralanabilir. Çocuğunuzun hangi duyguyla hareket ettiğini bulmak için onunla konu üzerine kaliteli bir sohbet ortamı kurmanızda, sorunun çözümü için yine onun sözlerini çözümlemeyi denemenizde yarar var.
Çocuğunuzun bu olumsuz tutuma neden yöneldiğini bulduktan sonra ona, bağırdığı zaman onu anlamadığınızı netlikle iletin. Onu dinleyebilmeniz için hangi tonda ve tavırda konuşması gerektiğini ifade edin. Anlaşıldığınızdan emin olun. Ve en önemlisi bunları anlatırken samimi olun. Çocuğunuzun baskı hissetmesi süreci tersine çevirebilir.
Son olarak da çocuğunuzun dilediğini ideal tonda ve tavırda ifade etmeyi öğrenesine zaman tanıyın. Davranışsal iyileşmeler gözlediğinizde onu tebriklerinizle desteklemekten çekinmeyin.